Οικογένεια Προσαλέντη
Η Οικογένεια Προσαλέντη (ιταλικά: Famiglia Prossalendi) ήταν παλαιά οικογένεια αριστοκρατών της Κέρκυρας.[1] Η οικογένεια κέρδισε αναγνώριση χάρη στα επιτεύγματα μελών της, κυρίως με εικαστικούς καλλιτέχνες, έργα των οποίων εκτίθενται στην Εθνική Πινακοθήκη.[2]
Ιστορικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ήταν βυζαντινής καταγωγής και εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα περί τα μέσα του 15ου αιώνα.[3] Αναφέρεται ότι η οικογένεια προερχόταν από την Ήπειρο και μετοίκησε στο νησί το 1452, ή (κατά τον Δε Βιάζη) λίγο αργότερα, έπειτα από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους. Καταχωρίστηκε στο Libro d'oro στις 29 Αυγούστου 1504.[4] Το μέλος της οικογένειας που πρωτοσυμπεριελήφθη στο Libro d'oro, λόγω της εγγραφής της οικογένειας, πρέπει να ήταν ο Σεβαστιανός Προσαλέντης (Sebastiano Prossalendi).[5]
Η οικογένεια είχε συνεχή παρουσία στο Γενικό Συμβούλιο της Κέρκυρας από τα μέσα του 16ου αιώνα έως το τέλος της ενετικής κυριαρχίας.[εκκρεμεί παραπομπή] Στα έγγραφα της εποχής το επώνυμο εμφανιζόταν ως Προσσαλένδη-Προσσαλέντης η στα ιταλικά Prossalendi. Τα μέλη της οικογένειας εξελέγησαν στα υψηλά κοινοτικά αξιώματα του σύνδικου, του κήνσορα, του καπιτουλάριου, του προβλεπτή της σιταποθήκης και του εξεταστή των νοταρίων.[6]
Ο κληρονομικός τίτλος του κόμη δόθηκε, μετά την πολιορκία της Κέρκυρας από τους Οθωμανούς το 1716, στον Θεόδωρο Προσαλέντη,[4] ο οποίος κατά τη διάρκεια της δεν έλειψε «να παρίσταται, εις τε τα τείχη και τους προμαχώνας κατά τας αιματηράς συγκρούσεις και επιθέσεις», με την πρόνοια του οποίου, επίσης, σώθηκε από την καταστροφή το αρχείο της κοινότητας.[7] Στην άμυνα της πόλης διακρίθηκαν επίσης, στο πλάι του Θεόδωρου, ο αδελφός του Σπυρίδων και οι τέσσερις γιοί του.[3]
Σημαντικότερα μέλη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Βασίλειος [Μπαζέγιος] Προσαλέντης (Basejo ή Basilio Prossalendi), γεννημένος το 1554, πιθανόν γιος του Δημητρίου (Dimo) Προσαλέντη. Θεωρείται ο γενάρχης του σύγχρονου κλάδου της οικογένειας.[8]
- Ιππόλυτος Προσαλέντης (γενν. 1633), νομομαθής, διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Πάντοβας. Διετέλεσε μέλος της κερκυραϊκής συγκλήτου.[3][9]
- κόμης Θεόδωρος Προσαλέντης (1664–1728 ή 1736), γιος του Ιππόλυτου,[10] μέλος της κερκυραϊκής συγκλήτου και διοικητής κατά την πολιορκία του 1716.[1] Ήταν Ιππότης του ενετικού Τάγματος του Αγίου Μάρκου.[9]
- Φραγκίσκος Προσαλέντης (1679–1728), αδελφός του Θεόδωρου.[3] Λόγιος και αργότερα ιερομόναχος, στην Κέρκυρα, με το όνομα Φιλόθεος (1708). Είχε μεταβεί για σπουδές στην Κωνσταντινούπολη και κατόπιν στην Οξφόρδη.[1] Στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ήρθε σε σύγκρουση με τους καθηγητές του, τους οποίους κατηγόρησε για απόπειρα προσηλυτισμού του. Εναντίον τους τύπωσε στο Άμστερνταμ το 1706 το βιβλίο Ο αιρετικός διδάσκαλος υπό του ορθοδόξου μαθητού ελεγχόμενος.[11] Έγραψε διάφορα θεολογικά έργα και μετέφρασε το Ευαγγέλιο στη δημώδη γλώσσα.[3]
- Παύλος Προσαλέντης ο πρεσβύτερος (1784-1837), γλύπτης και ζωγράφος.
- Σπυρίδων Προσαλέντης (1830-1895), ζωγράφος, καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών.
- Παύλος Προσαλέντης ο νεότερος (1857-1894), εικαστικός καλλιτέχνης.
- Αιμίλιος Προσαλέντης (1859-1926), ζωγράφος.
- Όλγα Προσαλέντη-Παπαδημάκη (1870-1930), ζωγράφος.
- Ελένη Προσαλέντη (1870-1911), ζωγράφος και αγιογράφος. Έργα της βρίσκονται στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, στο ναό του Αγίου Γεωργίου Καρύτση, στην Αθήνα, καθώς και στην Παναγία των Ξένων (Φανερωμένη) της Κέρκυρας.[1]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 «Προσαλέντης». Πάπυρος Larousse Britannica. Αθήνα: Πάπυρος. 1996.
- ↑ «Προσαλέντης Παύλος». Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2023.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Καλογερόπουλος, Δημήτριος Ι., επιμ. (1930). «Προσαλέντης». Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν. 10. Αθήνα: Εκδοτικός Οίκος Ελευθερουδάκη, σελ. 927.
- ↑ 4,0 4,1 Rizo Rangabè, Eugène (1925). Livre d’or de la noblesse ionienne: Corfou. Αθήνα: Εκδοτικός Οίκος Ελευθερουδάκη. σελ. 155.
- ↑ Rizo Rangabè, Livre d’or , σελ. 156.
- ↑ Rizo Rangabè, Livre d’or , σελ. 155-167.
- ↑ Πιέρης, Γιάννης (2010). Κερκυραϊκά οικόσημα: οικογένειες του Γενικού Συμβουλίου της Κέρκυρας (15ος-18ος αι.) και τα οικόσημά τους. Κέρκυρα-Αθήνα: Εκδόσεις Αλκίνοος. σελ. [Χρειάζεται σελίδα]. ISBN 9789609908443.
- ↑ Rizo Rangabè, Livre d’or , σελ. 157.
- ↑ 9,0 9,1 Rizo Rangabè, Livre d’or , σελ. 158.
- ↑ Rizo Rangabè, Livre d’or , σελ. 160.
- ↑ Σφυρόερας, Βασίλειος (1975). «Επισκόπηση του ελληνισμού κατά περιοχές». Ιστορία του ελληνικού έθνους. IA΄. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. σελ. 241.
